Een kind dat de nalatenschap van een ouder verwerpt, kan desondanks gelden ontvangen uit die nalatenschap. Dat kan door op het moment dat de nalatenschap (bij de notaris of op de rechtbank) wordt verworpen, direct aanspraak te maken op de legitieme portie (“het kindsdeel”). Dat moet gelijktijdig gebeuren. In de berekening van de geldsom die het kind vervolgens als kindsdeel kan ontvangen, kunnen ook schenkingen worden meegenomen die de ouder heeft gedaan. Het maakt niet uit of het een schenking was aan een kind of aan een ander (vb. Rode Kruis).
Maar wat is nu een schenking? Dit levert vaak discussie op tussen het kind dat de nalatenschap verwerpt en de andere erfgenamen. Er worden over dit onderwerp veel procedures bij de rechtbank gevoerd. Ook in procedures die ik heb gevoerd, bijvoorbeeld over het vaststellen van het kindsdeel, is dit onderwerp van geschil geweest. In het advies aan de Hoge Raad maakt de Procureur-Generaal duidelijk wanneer sprake is van een schenking. Het moet gaan om vrijgevigheid van degene die de schenking doet, de schenker. De schenker moet armer worden en degene die de schenking ontvangt, de begiftigde, moet rijker worden. Is dat alles? Nee, er is meer nodig. De schenker moet óók de bedoeling hebben om de begiftigde rijker te maken. Dat moet zijn doel zijn. Het is voor een schenking niet voldoende dat de schenker weet (“hij is er zich van bewust”) dat de begiftigde rijker wordt. De schenking moet doelgericht zijn.
Het antwoord op de gestelde vraag zit ‘m dus in de nuance. Die nuance kan het verschil maken en dat is soms een groot verschil. Door mijn kennis en ervaring in nalatenschappen waar schenkingen een rol speelden, kan ik u als erfrechtspecialist deskundig adviseren en bijstaan. Neem voor vragen contact met mij op of stuur mij een bericht.